තනිවුණු කවි

තනිවුණු කවි

දයාබර අරලියා පෙත්ත..

තුති නුඹට

තනිකමක් දැනෙන්නට නුදුන්නාට 

ඇයට..

තනිකම පමණක් තනියට හිටිය 

හුදකලා භූමියේ..

මට නොකල හැකි මුත් ,

නුඹට හැකි වෙයි වැළද ගන්නට ,

ඇගේ වත

සුවද රොන් ඉසිමින්,

පිනි පිපෙන උදයේ

අදුරින් වැසුණු හැන්දෑවේ

ඉඩ නොදෙන්න 

ඇයට තනිකමක් දැනෙන්නට

මගේ මිතුර,

ඒ පාළු භූමියේ 

නිසල පස් ගොඩැල්ලේ..

මගෙ හිතට දුන් සෙනෙහෙ

ම හට දුන් මුදු වදන්..

මා වෙනුවෙන් ඇයට දෙන්න.

 නුඹට දුක හිතේවි

වෙන්වන්නට 

නුඹගේ උන් සිටින 

අරලියා විමානෙන්

දුක් නොවන්න ..

එයයි ලෝ දහම.

නුඹට ද මට ද උරුම වූ..

නොදොඩා,

මන්දස්මිතයක්වත් 

නොසලා වුවත් 

ඇයවත් හිදීවි 

නුඹ ලගින්,

සබද.

පින් නුඹට,

මා වෙනුවෙන් 

ඇය වැළද ගන්න..

පින් නුඹට ,පින්  නුඹට ,පින් නුඹට....

-අතුරුගිරිය නිස්සරණ සිත් බිමේදි-